Hier is ek!
Terug by een van my
gunsteling plekke in die wye wereld. My koesterplek, my dinkplek, my ek-wees
plek, my ontlaaiplek. My skryfplek. My dagboek.
Wat voel soos ‘n
ewigheid van maande, probeer ek weereens woorde, sinne en deurmekaar gedagtes
orden en op papier vaslê. (ek het dikwels probeer,sonder sukses!)
Maar my lewe bly deurmekaar en my gedagtegang
bestaan nie meer uit unicorns nie,
maar eerder uit ‘n ongoing organisasie in my kop van goed wat gedoen, onthou en gesoek
moet word (alles is deesdae weg!)
Na ‘n maand as
werkende mamma moet ek elke oggend vir myself sê:
“You can do it!!” Duisende ander mammas doen dit, jy kan ook!! (maar ek kannie, ek kannie, ek willie, ek
MOET net eenvoudig)
Soms laat my eie
hardkoppigheid en die weersin om te erken dat ander mammas beter cope as ek, my deurdruk. Ander dae worry ek nie dat daar supermammas is wat
beter cope as ek nie (hoewel ek tog wonder of hulle nie dalk net so ‘n klein
bietjie breindood is en nie agterkom dat hulle lewens nèt ‘n gejaag is nie!!)
Dae soos vandag begin ek dink dat ek maar aan hierdie
deurmekaar lewe – met die tè min tyd –
moet gewoond raak.
My “ek-tyd” bestaan
uit ‘n koppie koffie drink 5h00 in die oggend (dis nou die oggende wat ek vir
Hannah beat met vroeg opstaan). En
dan ‘n verdere vyf minute ek-tyd in die kar oppad werk toe,met klipharde musiek
, nadat ek vir Hannah by die dagmoeder afgelaai het.
Toe ek nog net
gedroom het van ma-wees het ek ‘n klomp vooropgestelde idees gehad van die tipe
ouer wat ek gaan wees. Toe ek swanger was het ek ‘n klomp idees gehad van die
tipe lewe wat ek vir my kind wil gee. Noudat ek ‘n ma is, kan ek net hoop en bid my kind kom lewend aan
die ander kan uit, want soms wil ek van my kop afraak. (Groen dakkies klink
soos ‘n luukse wegbreek!!)
Op hierdie stadium is
my grootste bekommernis nie die feit dat ek ‘n bitterlik oningeligte mamma is
nie. (Ek het nie ‘n clue wat die
volgende fase in my kind se ontwikkel is nie – sy kan op 3 eers begin loop en ek sal dink dis normaal)
Ek worry dat ek nie genoeg lag nie!! Ek worry dat ek nie in die toekoms genoeg
gaan lag nie.Ek worry dat my kind
dalk eendag sal wens dat ek ook ‘n lag-mamma moet wees soos een van haar
maatjies se mammas.
Ek besef dat ek êrens
weer stukkies ek-tyd sal moet vind. Ek sal my stukkies vreugde, moet gaan opeis,
want dit raak so maklik weg in die rat-race.
Ek sal moet onthou om te lag al is ek te moeg en te besig.
So van vandag –
Vrydag die 13de af - het ek ‘n nuwe
projek. ‘n Nuwe soek tog!
Ek soek na…..
Unicorn-tyd!!!!