S.OS. Does en span - Plan B

Die geluk by die ongeluk – klein genadetjies – noem ek hulle  - is aan ons kant.  Lalie is oppad Petoorsdorp toe, en sy het ons saamgenooi. Vir my en die hele span. Ons almal.  My eerste reaksie is natuurlik – MY WERK! My tweede reaksie – SCREW MY WERK!

Ek het nou ‘n breuk nodig. Nie ‘n Desember-vakansie breuk waarvoor mens die hele jaar sit en wag en jou liggaamsklok instel dat hy dit net-net tot Desember maak nie.

 EK HET ‘N BREUK NODIG. SOOS IN NOU!!!!

En miskien moet ek afterall  dit ook begin oorweeg om weg te hardloop.  Want seer kruip om alle hoekies weg , hartseer kleef aan die geboue vas. Ons dorp het vir my een groot seerkry geword. Hierdie dorp met sy berge en sy groen gras waarvoor ek so lief is.   Die dorp waarvan ek die skoonheid indrink, het my uitgespoeg. Die dorp wat ek tuiste noem, is nou vreemd.

In die stillegeit herkou ek (en die span) aan ‘n  bootreis .  Maar nie soos in ‘n vakansie reis nie. Meer soos in vir werk.  Op die boot. As deel van die bemanning. Teen vergoeding. Ek oorweeg dit om tydelik te emigreer na tot bo-op die see. (Dis die naaste wat ek sal kom aan “van die aardbol af verdwyn”) 

Ek kan my mom’s taxi  verkoop, my meubelment laat stoor. My skipsoldy sal genoeg wees om die basics (soos my HUISPAAIEMENT) aan die kant te kan cover. Ek gaan uitgedaag wees in nuwe werksomstandigheide, nuwe omgewing, nuwe mense.

Ek sal my vriende en familie net elke ses maande sien en hulle sal weer ‘n slaggie lief wees vir my. Ouma sal my natuurlik waarsku teen die seerowers met kapstewels en lang swaarde maar my tog op die ou end op die kaai afsien met ‘n wapperende wit sakdoekie.

Dan sal ek en Mol op die skip werk. Ons sal fokus. Ons sal vergeet van al die seer.  En ons sal vergeet van die klein stukkie geluk wat ons vir ‘n tydjie lank gesmaak het. Daardie einste geluk wat nou weg is. Ons sal vergeet van stukkende harte, stukkende drome, stukkende lewens.

Mol sal genoeg geld kan spaar en ons sal kapitaal hê om vir  Tinktinkie die go te gee wat dit verdien. (Tinktinkie is ‘n kinderklerereeks – Tom se brainchild!) Ons sal ‘n Deli kan begin. Een wat ordentlike steak-and-kidney pies  bak. Met goudbruin korse en varsgemaalde swartpeperkorrels. Ons sal donker chocoloate cupcakes bak en dit met chocolate mousse versier.  Ons sal homemade nougat, fudge en brownies maak. Vir die rêrige honger mense sal ons sal skaapskenkels kook met kruisement en soet,  droë perskes.  Ons sal lemoen chiffon koeke bak en ons eie profyt opëet.  En miskien – as ons lus het – quiches vir die grênd tannies.

Dit is al ‘n lewenslange droom. En aangesien plan/droom  A : (ryk) Man en (soet) kinders nie gebeur nie is dit dalk tyd vir Hannah om PLAN B uit die hoed te ruk.  (SY IS AFTERALL DIE HAAS IN HIERDIE STORIE)

En dis in hierdie stadium van die beplanning waar ons halt roep.  Want in die Toekomskamer sit iemand wat ons nie ken nie, een wat ons nie sien nie en nog meer…………………

EEN VIR WIE ONS BANG IS.

F#kk#n bang is!

Projek S.O.S - DOES EN SPAN !

My brein bestaan uit 4 kamers:

Daar’s ek Does  (ook genoem Sandri) – die broodwinner.  Die kaptein van hierdie skip. Hoofkantoor. Die beredderaar, bemiddelaar, die eienaar.

Tom, die kaalvoet kabouter (oor wie ek MAL is) Tom is die outjie wat my uitred as ek onder in Mordegai se gat sit. Tom is ALTYD in ‘n goeie bui en dink aan die briljantste planne. Tom werk wonders met kleur. Tom is positief. Tom is, inderwaarheid , groter as die wêreld.  In sy eie kamer.

Hannah Haas. Haar hart is mooi, haar mond te groot. Haar bedoelings altyd opreg. Dit kan ek julle belowe. Haar intensies in NOOIT om seer te maak nie. Net jammer dat Hannah presies dit doen. 

Die enigste verskoning wat ek vir Hannah Haas kan aanbied is dat sy met my –, haar breinmaat EN HAAR BAAS– nog erger tekere gaan. Niks wat ek ooit doen is goed genoeg vir Hannah nie.

En daar is nog ‘n kamer. ‘n Geheime kamer . Want nie ek, of Hannah of Tom weet wat daarin aangaan nie. Ons noem dit maar die Toekomskamer.

En laaste, maar nie die minste nie. Mol! Ons hou nie van hom nie! Ons voel glad nie sleg daaroor nie, want hy hou ook nie van homself nie.  Sonder Mol kan ons nie. hy is my sekretaresse en doen al die odd jobs. (Hy slaan eintlik die calculator en bring die brood huistoe!) Mol het ‘n persoonlikheid, maar dis ‘n onaangename een.

Jip, dis nogsteeds ek!  Besig met Projek  SOS : Does tem 30 (Nuwe naam: Does en Span – Blan B)

Toe ek die groot Drie Nul geslaan het, was ek tussen êrens en nêrens. Maar oppad iewers heen. Vol afwagtig en reg vir die wêreld. (Gmpf – Beast temmer)

Uh-huh! The hunter became the hunted.

Kom ek kleur die agtergrond  verlore inligting in:

Ek het nog heel hêppie (soos Rooikappie) in my lewenspaadjie afgewandel. Op soek na monsters en uitdagings. Ek was planne aan die maak. En wat gebeur toe – EK RAAK VERLIEF.

Groot fout.  Baie groot fout. Dit was oor en uit voor jy ‘n hygroman kon deurlees (ek praat nou nie eers van doen nie)

 Wing-ba-la-bing-patè. Dis Verby (my boet se woorde) Ons brei nie uit op hierdie saak nie (dit maak nog te seer)

Nou sit ek met ‘n rêrige SOS-projek. Op myself. (ek het meer soos ‘n make-over ingedagte gehad)   My hart lê op die grond. Dis nie die enigste probleem nie. My moed lê ook op die grond.

Normaalweg as my hart seer was, het dit gevoel of dit die einde van die wêreld is. Nou voel dit nie so nie. Dit voel om die lewe aangaan, maar dit is vaal en kleurloos en glad nie lekker nie. Dis soos ‘n opgekoude chappie. Dit maak nog jou kakebene moeg, maar al die smaak is weg.

Ek en die span sal ‘n vergadering moet belê.

Ons sal ‘n plan moet beraam.

Ons sal ‘n paar besluite moet neem.

Ons sal die stukke van ons hart moet gaan op tel en ons sal moet begin plak.

MAAR HOE?