2012 - Dis die einde hierdie .....

My 2012 timeline:

Januarie – verjaar en word 30.

Februarie – ontmoet ‘n potensiële  liefde

Maart – verander FB status na “in a relationship”

April – verander FB status na “single” en besluit om dit sommer te delete (verhoudings is nie my sterkpunt nie)

Mei – Skryf eksamen

Junie – trek na ‘n ander woonstel

Julie – Bootcamp in die winter. Eksamen uitslae en dop my gunsteling vak: Commercial law.

Augustus -  Slaaplose nagte en “loose”  dit stadig maar seker.

September – “loose” dit regtig en call for ‘n time-out.

Oktober –  Kry die Baasklaas verassing

November – Kry ‘n nuwe kar

Desember – ontmoet ‘n unicorn.

Ek het hierdie jaar met ‘n fabulous spirit begin. Ek het geglo ek gaan unstoppable wees. (Apparently, is ek stoppable! Vra die jaar 2012!!)

Ek is seker die jaar 2012 hou die rekords vir die meeste vroue swanger, since ever!!!  Mense trou, raak verloof en verander van “single” na “into a relationship” op FB. Soms het ek FB vermy, die skokke was net te veel.  Sout in my wonde!

Ek het hierdie klomp happy mense bejeen met ‘n afskuwelike afguns.  Dit het gevoel om my lewensomstandighede gaan vries het. (wel, dit het!) Ek-  as mens -  het nie gevries nie. Ek het met een moerse spoed gegroei. Geleer. Geval , opgestaan. (daardie proses het ‘n paar maal herhaal) As eindproduk het ek heelwat meer plooie en dis iets waarmee ek sal moet vrede maak, kom 2013.

(En nou het 2012 twee eindes. ‘n Ware einde en ‘n Mooi storie einde (wat ook die waarheid is, maar dis meer soetsappig en nie hoe ek werklik voel nie)

 Die Mooistorie einde

Wat ek die heel meeste van 2012 verpes, was dat ek sò gesukkel het om aan die lewe te bly, dat ek al die mense rondom my afgeskeep het. Mense wat nie afskeep verdien nie. Mense wat altyd daar is as ek hulle nodig het.  EK het vir die mense wat my aan die lewe gehou het, niks beteken nie.

Die waarheid is – 2012 is tot ‘n mate my verdiende loon.

Voor ek 28 en manloos was, was mense nie belangrik nie. Nie belangrik genoeg nie. Vorentoe gaan was. Drome (al die verkeerde drome) was belangrik. ‘n Beter huis, ‘n beter motor, ‘n strandhuis (ja, want wie kan nou sonder ‘n strandhuis klaarkom. ) Vakansie hou. Ek het nie eers aan kinders gedink nie.  Ek wou nie voor 30 trou nie, let alone kinders hê!!

En toe, op ‘n mooi môre  twee en ‘n half jaar gelede, het ek die lesse van die lewe begin leer. Diè wat ek reeds geken en ‘n paar nuwes.

Wat die meeste mense van nature weet, het my byna twee jaar en baie verdiet gevat om te leer:

Die mense in my lewe is my kosbaarste besittings. Hulle is my rykdom.  Hulle maak my seer, maar hulle maak my weer heel ook. Dis mense wat die leë oop spasie in my, toegemaak het.

Daar is egter nog so ‘n klein gaatjie oop.

So ‘n ekstra spesiale spasietjie!!

 (En in die woorde van ‘n baie spesiale, abstrakte karakter in my lewe: “Jy verloor nooit nie. As jy nie wen nie, leer jy!” Dis is wat 2012 vir my was.  Een mamoerse les!! xxx )

Die ware einde:

Ek het vir die eerste keer in ‘n baie lang tyd ‘n slapelose nag gehad. Ek het weer vanaf 15h00 wakker gelê nadat ek uit ‘n onstellende droom wakker geword het. Een van daardie drome van hoe die lewe kan wees – die lewe wat ek graag wil hê. Ek was nie happy toe ek wakker word nie. Dis nie asof ek ‘n teenageris wat van die rugbyspan se kaptein gedroom het nie en nou die heel dag oor die droom gaan droom nie. Of weer aan die slaap wil raak, net omdat dit droom moet terug kom nie Dit vorm die kontras van wat ek wil hê teenoor wat ek het.

En dit maak my hartseer. Dit maak my moeg. En as ek moeg is, is ek weerloos en broos. Ek is bang. Ek is sò bang. Ek is bang al die seer en swaar kom terug. Ek is bang dat 2013 ook soos 2012 sal wees. Ek was positief. Ek was opgewonde. En toe begin die poppe dans. En ek begin rondspring soos 'n kakkerlak om 'n warm plaat, net om by te bly.

Dus end ek hierdie jaar op ‘n bang-nood af. Nie bang dat die werêld sal vergaan nie, eerder bang dat dit niè sal vergaan nie.

Bang dat die persepsie wat ek oor die lewe en liefde het, maar net alles in my kop is en dan dit nie regtig bestaan nie.

Bang, bang, bang

… en bang dat daar nie ‘n unicorn daar buite is nie.

Rolle en rolle happiness

Ek het begin om deur my dagboek te lees. EK doen dit van tyd tot tyd. Ek hou juis dagboek om my eie lewe te kan onthou. Om te sien hoe ek as mens vorder. Of ek darem iets uit die lewe leer.

Maar 2012 is erger as ‘n Danielle Steel verhaal en ek hou op met lees en gaan winkel toe.

Dis Krismis all over the place. Ek doen nie Krismis nie, maar dis beautiful. Dis pragtig. Dis fraai. Die dekorasies in Moola Mall is alles spierwit en skitterblink. Dit voel my ek het in ‘n feë verhaal ingestap.  

Kassiere bedien jou met  rooi-punt-musse en is vriendelik vir die eerste (en enigste) keer die jaar.  Jy’t noggie sulke specials op tjoklits en badskuim beleef nie.  Dis insane! Almal gaan na die fees seisoen vet en skoongewas wees.

En die geskenkpapiere! Oo aarde! Dit laat my oë blink.  Ek kan ‘n stuk mooi geskenkpapier nie uitlos nie. Ek staan en bekyk daardie rolle en rolle happiness. Ek oorweeg dit om tog maar ‘n paar rolletjies happiness aan te skaf.  Vir future use natuurlik!  Daar is net een ding erger as om ‘n geskenk te wil toedraai en te bevind het jy nie gift wrap nie, en dis dat die laaste stukkie papier wat jy het ‘n tak bok met ‘n sleepwa op het. Beste van alles: Dis ook op special.

Ek kyk die rolletjies happiness soortvuldig deur. Ek soek vir iets wat nie ‘n Kersfees tema het nie. Die helder kleure trek my aandag:  Soos in skokpienk, pimple-pers, lemmetjie groen, oranje, turkoois – and wait for it…………….: DIT KOM MET STREPE EN POLKA DOTS!!

Dit papier lyk soos ek wil voel. Dis vrolik en uitspattig, uitbundig. Dis lyk soos vakansie, soos feesvier. Dit lyk soos celebration. Ek wil celebrate. Ek wil net simpel wees.  

En ek kry DIE RUSH.  Die SHOPPING/HAPPINESS RUSH.  DIE RUSH maak alles reg. Maak nie saak hoe jy voel nie. (okay, as jou hart regtig stukkend is, moet DIE RUSH bietjie harder werk, maar nietemin. DIE RUSH stel nie teleur nie.) Dis daardie oomblik wat jy iets moois sien en onmiddelik voel dit of jy tuisgekom het. Jy sien ander goedjies in jou geestesoog wat 100 % by hierdie item gaan pas. As dit skoene is, begin jy dadelik aantrek rondom hierdie paar wat jy net eenvoudig mòèt hê!  Jy is sexy, unstoppable, on top of the world! En die handsak wat jou nou die dag gesien het, gaan PERFEK by die paar skoene pas. Dit alles gebeur in ‘n breukdeel van ‘n sekonde. Jy is ‘n happy mens. Die wêreld is ‘n beautiful, positiewe plek.

En dan vra jy jouself die shopaholic vraag:

Do I really need this?

(ek het al begin geskenkies opmaak.  Ek het die fraaiste pienk chiffon lint vir my die polka dot papier. Dit lyk stunning – in my kop!)

Vra weer die vraag, Does!!

Do I really need this?

Nee! Nee! En Nee!

En toe voel ek sommer net moeg. Moeg en verlep soos ‘n magrietjieblommetjie wat se kop hang.

Materiële dinge bring net  short-lived-moments-of-happiness!

En in hierdie oomblik is ek reg om my bestelling te plaas vir 2013: Geloof, hoop en liefde. In oormaat, asseblief!

 

(FYI – ‘n man se liefde. Die ander liefdes het ek reeds – lucky me! <3)

Wie's mal, man?

“Sy maak my mal!”

Vir my ook, dink ek. Ek weet dadelik van wie hy praat.

“Wie nou?” vra ek en hoop ek klink belangstellend en nuuskierig.

“Maaaaaaaaaaaaaaa!”

Sy is ons Ma. Sy het ‘n lisensie om ons mal te maak. En sy het al jarre se oefening. Sy het op my en Ouboet begin! (Sjame,  nou ek kry hom actually regtig jammer.)

“Hulle (oo, nou word Pa hierby ingesleep?) maak my mal. Hulle is nie meer normaal nie.”

Jip, en jy is baie vinnig oppad.  Ma het my amper mal gehad toe sy by my gekuier het. Ek het haar nodig gehad, ja. Maar somehow, verander dit niks aan die malmaak situasie nie.

“Hulle raak nou maar oud, jong. Dan raak hulle so!”

Dis nou die scary ding van familie. Ek ken hulle so goed. Ek weet hoekom hy mal wil raak. Hulle is oppad dorp toe. Wat beteken hulle het selfoon opvangs. Wat beteken dat ek en Bonna foto’s oor en weer moet stuur. Ek van my nuwe haarkapsel en hy van Ouboet se kinders.  (en dit alles terwyl hy met sosiale gebeurtenisse wil opvang, FB en BBM!)

Ma het al twee weke gelede die foto’s van haar foon (baie eenvoudige Nokia, met Bluetooth en ‘n kamera – die beste ding since sliced bread -  in ma se opinie) na Bonna se foon gestuur, sodat hy dit weer op sy beurt vir my kan BBM.

Van Ouboet se kinders, natuurlik! Die twee mees belangrikste  faktore in Ma se lewe en die sin van haar bestaan.

Die ding van Ma is -   sy sê iets nie net eenkeer en aanvaar jy gaan dit doen nie. (gedeeltelik dalk ons skuld omdat ons dit nooit onmiddelik doen nie? Ek weet nie!) Dis ‘n herhalende reaksie. Sy is aanhoudend. Sy beplan al immers  vir ten minste 6 weke vandat sy die foto’s met haar Nokia geneem het,  hoe sy dit by my gaan uitkry!  

En nou is die oomblik van waarheid. Hulle het selfoon opvangs!

Ek het dit die oomblik geweet toe ek van haar ‘n sms gekry het en ‘n BBM van Bonna.  In fact , ek weet dat hulle die SMS en BBM onderskeidelik getik en gesend het, voordat hulle nog in opvangs was, sodat dit onmiddelik kan deurgaan as hulle in opvangs kom. Nie een minuut is te verspeel nie.

“Man, stuur net die foto’s aan. Ek sal die nuwe hairdo ook aanstuur, dan’s dit oor en verby en Ma is happy!”

Ek kry 3 foto’s.

Twee van Louw. Op een het hy die fake smile van ‘n 4 jarige wat hom snaaks hou, maar lyk nogsteeds cute. (Ek weet nie hoe hy dit regkry nie, 4 jarige kinders wat hulle snaaks hou, irriteer my!)

 Op die ander een ry hy sy nuwe “groot fiets”  en Ouboet staan in die agtergrond – nog net so lekker vet, sien ek. (Ek het gehoor hy wil na sy figuur begin kyk, maar kyk is seker al wat hy gedoen het!)

Daar is net een van Reties. En die lelike eendjie het verander in ‘n klein oulike swaantjie.

En ek wil-wil trane in my oë kry. Hierdie eens lelike kind, het in ons almal se harte gekruip.  Sy het my iets in Pa gewys wat ek geweet het is daar, maar nooit self gesien het nie.  ‘n Sagtigheid.

En sy toon alreeds alle tekens van ons mal familie. En skielik begin  ek uit sien na die vakansie saam met my familie.

“O ja, Pa het nou die dag een van jou stukke gelees. Hy is baie beïndruk met jou skryf werk. Hy sê jy het ‘n besondere talent!”

Dis die ultimate compliment!! (Pa dink nie eers hedendaagse ingenieurs is slim nie – daar’s te veel van hulle sê hy!!!)

“En jy hom net nou mal genoem? Jy’s mal, man. Daar is niks fout met Pa nie!”

My gunsteling onderwerp: Fairytales

Iemand (‘n baie sexy iemand) vra my die naweek:

“Wat wil jy uit die lewe hê?”

Vir jou, dink ek.

“Maar jy kan my nie kry nie” sê hy.

En vir ‘n split second is ek heeltemal onkant gevang!. Het ek dit actually hardop gesê?

“So, wat wil jy hê?” vra hy weer.

“Gee my net kans om te dink”  sê ek (en te recover!).

(Ek weet nie of ek regtig weet wat ek uit die lewe wil hê nie. Daar is die afgelope jaar so geskaaf en geskuur aan my persoonlikheid dat ek myself nie meer regtig erken nie. Wil ek nog kinders hê? Wil ek weer trou of iemand spesiaal in my lewe hê?

Ek het ‘n man nodig gehad hierdie jaar. Wragtig weet dit.! Ek het een nodig gehad toe ek deur daardie donker gat gegaan het. Hy moes daar gewees het om my op te help. Om vir my kos te maak. Hy moes my geselskap gehou het daardie eindelose nagte lank wat ek nie kon slaap nie. Ek het gesmag na iemand wat my net kan help. Wat my las kon help dra.  Prince Charming, however (wie de hel hy ook al mag wees) het geskitter in sy afwesigheid. En nou, nou het ek hom nie meer nodig nie!

En nou wonder ek: Ek het Saartjie se seuntjie nou die aand gebabysit. En hoewel dit baie lekker is om ‘n klein ruggie te vryf terwyl hy sy melk lê en drink, het ek (seker vir die eerste keer in my lewe) nie daardie soort emptiness gevoel as ek na ‘n kind kyk nie.

Ek het wel nou die dag die soort emptiness gevoel toe Lalie begin "gaga" gaan oor ‘n paar Crocs (bid jou aan!) Ek het gevoel ek gaan faint toe sy sê dit voel of jy of wolke loop!! (Sy is swanger!!) Maar in alle eerlikheid dink ek nie dit het gegaan oor die swangerkap nie, ek dink dit gaan plein hier oor die feit dat ek my skoene vriendin verloor het aan ‘n paar Crocs.)

 “Ek wil gorgoues and funny wees. Ek wil my passies uitleef. Ek soek inner peace en true love.”

“Ek het jou gesê jy kan my nie kry nie. Ek is ‘n unicorn. Onverkrygbaar!”

Nee!

Nee, nee, nee! Het hy gesê unicorn??

“Het jou nou die dag die geprek oor unicorns  op Facebook gevolg tussen my en my vriendin?” vra ek, onmiddelik op my hoede.  He’s playing you, girl. Hy weet hoe jy oor unicorns voel en nou buit hy dit uit.

“Nee”, sê hy.

Nee?  Ek en Lalie het oor ponies en unicorns gepraat. Ek het gesê ek soek ‘n unicorn en sal nooit met ‘n pony te vrede wees nie. En hier is hy. My eie selferkende unicorn.

Kan dit wees?

En so bevind ek my self (once again) in ‘ n penarie. Ek het ‘n unicorn gesoek.

Ek het baie onverwags ‘n unicorn gekry. 

Dit klink soos die perfekte fairtytale.

Dit is nie.

Dis die lewe.

Toe ek jonger was het ek in iets geglo. Wat presies dit was,  weet ek nie. Sê maar dit was ‘n wêreld waar unicorns was. Dit ws ‘n wêreld waar enige iets moontlik was. Al wat jy moes doen was, glo. En wag. Glo en wag. En vertrou.

Ek het geglo. Ek het gewag. Ek het vertrou. En toe het ek met een helse slag af aarde toe gekom.

En ek het geleer.

Ek is nou sinies. Ek wil nie meer wag nie. Ek wil nie meer glo nie. Ek kan nie meer vertrou nie. Ek wil nou net wees. (en deepdown wag ek nogsteeds vir die flippen fairytale ending)

(Ek was een op ‘n tyd ‘n dame wat teen al die odds in kon hoop vir wonderwerke. Ek was so stupid. As ek my kop op ‘n ding gesit het, kon jy my nie daarvan af kry nie. Ek het ook geleer as  ‘n man vir ure lank geprekke moet jou voer (soos die sexy iemand), jy nie hoop moet kry nie.  As hulle reguit vir jou sê jy kan hulle nie kry nie, speel hulle nie hard-to-get nie. Hulle is eerlik, reguit en op die man af. Dis hoe mans is. Hulle droom nie oor fairtytales en unicorns’ nie.)

Ek sou al moed opgegee het as ek nie dood normale mense geken het, met die fairtytale-ending nie. Hulle is skaars, maar hulle is daar.

Vir my unicorn-fairtytale-ending, gaan ek ‘n miracle nodig hê, disguise as ‘n alledaagse gebeurtenis. Sal ek so bevoorreg wees?  Ek weet nie! Ek glo nie!

“So, wat weet jy nou eintlik van unicorns af?” vra ek.

“Dat hulle baie groot horings het” antwoord hy.

 

Groen Koöperasie

Ek is 15 minute te vroeg. Hoekom weet ek nie. Ek doen dinge stiptelik. Nooit te vroeg nie, nooit te laat nie.

Maar vandag is ek vroeg. En waar ek gisteraand en laasnag soos kalm soos ‘n daggawalm was, begin die stres aan my knaag. 

Jy moes laasnag al die vrae wat jy weet hulle jou gaan vra in die onderhoud, se antwoorde geoefen het. Jy moes die Groen Koöperasie se motto en visie en missie gaan google het. Jy moet weet waarvoor hulle staan, waarheen hulle oppad is.

Dis nou te laat. Ek kan net sowel maar in die plek se ontvangs gaan wag. Ek sal kiertsregop, soos ‘n meerkat voor ‘n gat, my lot gaan sit en afwag.

Die ontvangsdame weet onmiddelik ek is hier vir ‘n onderhoud. Hoe weet sy dit, wonder ek.

Maar ek gaan sit op die sagte stoel. Ek neem ‘n traktaatjie met Groen Koöperasie specials op. Hoe ek dit ookal bestudeer, sien ek niks op die traktaatjie nie.

Ek sit dit neer en begin maar rondkyk. Alles is groen. Alles! Die mure, die plante, die personeel se hempies. Gaan ek so ‘n hempie moet dra as ek dalk die pos kry. Nee, ek sal nie kan nie. Nooit nie. Ek moes nie vir die onderhoud gekom het nie. Dis nie ek hierdie nie. Ek is nie ‘n Groen-Hempie draer nie.

Ek kyk verder rond. O, die kersboom is wit. Dis vreemd.

Langs die kersboom staan ‘n bedkassie. Met goedjies op. Papiertjies.. Daar lê ook boksies op. Sulke klein oranje boksies. Kondome. Definitief kondome. Ek tel die boksies.  3 boksies kondome.

Drie boksies kondome in die ontvangslokaal van Groen Koöperasie. Wat was die idee toe hulle dit daar neergesit het? En wie neem dit?  Dis nog vreemder as die wit kersboom in GROEN.

En toe kom ‘n vrou met lang 3-kleur krulhare (dis ‘n perm!!)  op my afgestap. O shit, dis sulke tyd.

Bly kalm. Maar ek kan nie. Ek bewe.

En voor ek my kom kry sit ek by ‘n tafel en kyk na die GM en die FM. (GM is ‘n gawe oom, FM is ‘n vrou, geen make-up, Vaal hemp met company logo en banana clip in die hare. Frameless brill)

Ek gaan deur hierdie onderhoud worstel. Ek weet dit.

Vraag een: Vertel ons meer van jouself. Iets wat nie op jou CV is nie.

Hoekom? Ek is ‘n boekhouer, nie ‘n bemarker nie. Ek praat nie graag oor myself nie.

Ek het in die Suide groot geword op ‘n plaas en is ‘n regte plaasmeise. (dis mos ‘n koöperasie, miskien beindruk dit hulle)

Vraag twee: Vertel ons, wat weet jy van Agra?

FUCK! Ek moes dit in die ontvangs gegoogle het toe ek vir die kondome gekyk het. Ek het genoeg tyd gehad.

Nie veel nie. Dis ‘n koöperasie wat boere bedien. En julle …hulle…uhm ….. dit (?) handel ook met lewende hawe.

I want to die! Right now!!

Vraag drie: Dis ‘n joernaal vraag. Hoe sal jy voorsiening maak vir ‘n slegte skuld joernaal.

Jy doen dit elke dag. Jy weet hoe om dit te doen.Maar ek het nou vergeet!!! Holy hell, waar is my breinselle vandag?

Ek begin T-rekening trek met my vingers op die wit papier voor my en kry uiteindelik ‘n antwoord uit.

Vraag vier: Wat is die nuuste truuks van diefstal waarvoor mens op die uitkyk moet wees?

Ek weet ek moet hierdie vraag kan beantwoord, want ek het al baie met skelms gewerk, maar ek weet nie wat om te sê! Begin praat net, you will get there. Eventually sal die antwoord deur jou gedagtes gaan, begin praat net en koop tyd!!

Julle weet, dis eintlik baie moeilik vir ons eerlike mense om te weet hoe skelm se koppe werk. Soms wil ek nie verstaan hoe hierdie mense se koppe werk nie (fokus, does, fokus, you’re going in the wrong direction with this) Hulle is ons altyd een voor. Sodra jy hulle nuutste truuk ken, het hulle alreeds aan ‘n ander truuk gedink. Mens moet altyd wakker wees. (ek het dit, ek het dit!!!  ek het onthou!) Die nuutste truuk is…….. en toe begin praat en beduie ek van ‘n baie indrukwekkende truuk waarvan ek bewus is.

Die vrae raak makliker en meer beantwoordbaar en dis presies  45 minute later wat ek verlos word.

“Ek sal jou die uitkoms van die onderdhoud laat weet, self as was dit onsuksesvol ” sê 3kleur-permkoppie.

“Nee, nee, nee, dis regtig nie nodig nie” sê ek.

“Ek gee terugvoering sodat mens darem kan weet” sê sy.

Ek wil nie weet nie, dink ek.

Whatever will be, will be.

Life is full of possibilities. Groen Koöperasie is dalk een, dalk nie.

Ek sal maar moet wag en sien.

Van aangesig tot aangesig

Die minute het ure geword, die ure dae, die dae weke, en die weke het 2 weke geword.

En nou’s dit tyd vir BaasKlaas se besoek aan ons hoofkantoor. Die eerste keer wat ek hom in die oë moet kyk na ons twee se onderonsie.

Nie dat ek iets het om oor  skuldig te voel nie, maar omdat ek ‘n broertjie dood het aan skynheiligheid. Maar ek kry dit reg (net-net) om beskaaf en streng professioneel te wees.

Om op kantoor professioneel te bly is een ding, maar die jaar afskeid ete is ‘n perd van ‘n ander kleur.

Jy gaan OK wees, sê ek oor en oor vir myself. (ek het ook vir myself gesê BaasKlaas gaan nie omgee oor daardie ander aangeleentheid nie en dit het wonderlik uitgewerk vir my!!)

Soos die duiwel dit wil hê is ek die tweede persoon wat arriveer by die restaurant. Ja, KlaasBaas was eerste. (Ek weet dit omdat ek eers deur al die motors gestap het om te kyk wie nog daar is, juis omdat ek die spesifike scenario wou verhoed.)  Ek sit vir 5 minute in die bloedwarm son en wag vir my kollegas. Niemand daag op nie.  

“Okay, jy is nie kinderagtig nie. Gaan in en gedra jou soos ‘n grootmens.”  Nadat ek dit 3 keer vir myself gesê het, is ek nogsteeds nie oortuig nie. Ek besluit om een keer om die blok te ry, dalk twee keer. Meraai is altyd baie stiptelik. Ek is seker sy sal enige oomblik opdaag

‘n Blok en twee later is dit nogsteeds net ek en BaasKLaas.

Ek beloer myself in die truspieeltjie. Ja nee, my lippe kort lipstick. Ek grawe tydsaam in my handsak rond vir lipstick. Toe sit ek ‘n ligpienke  aan.

Hhmm, dis bietjie te lig vir die aand. Dalk ‘n donkerder een?

Ek grawe verder, op my tyd, waarheen is die haas dan nou, vir ‘n donker lipstick.

Dit lyk beter.

Maar nogsteeds dof. Lipgloss. Dis net die ding!!

Toe begin krap ek na die lipgloss. Met bewende hande.

Wat is die use, wonder ek by myself. Ek bluf niemand behalwe myself nie. 

Ek sit nietemin die lipgloss aan.

Okay, jy is nie kinderagtig nie. Gaan in, rug reguit en gedra  jou soos ‘n grootmens. Na die derde keer is ek oortuig en begin met ‘n baie regop rug na die restaurant toe stap. En toe tref dit my:

Waar ek nou gaan sit, gaan my sitplek van die aand bepaal. En as dit nou nog net ek en BaasKlaas is, beteken dit ek moet naby hom sit, en beteken dit ek moet die hele aand daar sit.

Ok, kinderagtig is een ding. Dit is ek nie. Klaar bewys.

Maar dom is 'n heel ander ding. En dit is ek ook nie. Dus, ek gaan nie in nie, maar draai terug om in my spoor , terug motor!

Die idee van die jaareind ete is om dit te geniet. Dit maak nie sin om dit vir jouself te bederf nie. Ek doen die regte (slim) ding deur net te wag vir my kollegas.

Maar na nog ‘n verdure  5 minute die motor, het ek my smaak vir die besigheid verloor. 

Ek is moeg, ek is regtig baie moeg. Dis ‘n bitter moeilik jaar wat agter my lê, een wat ek baie graag agter my wil sit. Een die jaareind-ete is nog ‘n stappie nader.

Die lewe gooi curveball op curveball na mens. Ek het moeg geraak vir die curveballs en moed opgegee om hulle te probeer vang.

Maar na KlaasBaas se rugstekery (ek het besluit om al die titels wat hy om my nek gehang het, vir hom terug te gee), ek is nogals lus vir baklei.

Daar lê nog ‘n groot stuk lewe voor my. Ek sal nog baie moeg raak, moedeloos raak en balle op die grond laat val.

Ek sal elke keer moeg opstaan en aangaan. Ek sal ook uit hierdie situasie moet opstaan en aangaan. Hoe vinniger hoe beter.

Toe klim ek maar uit die warm motor en stap non-chalant  na die Tafel van Dood. Asof dit die natuurlikste ding is wat ek nog ooit gedoen het.

Net om die hele aand regoor KlaasBaas te sit en hom vol in die oë te kyk!

Die girl-next-door en Mnr Mooibene

Ek neem maar deel aan my normale lewe todat dat my big-break kom.  (Bootcamp is deel van my normale lewe)

Maar ek voel anders. Ek is anders. Hoe weet ek dit?  

Want toe Mnr Mooibene in langs my kom staan, soek ek wild na ‘n uitkoms om nie langs hom te staan nie. Maar omdat dit net baie weird sal lyk om my matjie en oefenpypie te vat en op ‘n ander plek te gaan staan, anker ek myself dapper vas net daar waar ek is.  

Ek is nie juis die soort wat agter mans aanloop nie, maar ek is ook nie juis die soort wat van hulle af weghardloop nie. (Veral nie die soort met mooi bene nie, ook nie die met blou oë, of die met breë skouers nie, om nie eers te praat van die met sulke bultende are op hulle voorams nie)

Ek weet nie of hy af en toe na my kant toe loer en of hy net in die natuur in staar nie. Ek kyk dadelik ander rigtings as hy begin loer. (OK, hy kyk definitief die natuur in, by my verby. Mans kyk nooit na my nie, daarvoor lyk ek te veel soos die girl-next-door. Ek is eintlik die girl-next-door, maar nie die cool soort soos in die flieks nie. Die rêrig-soort! Die soort wat gewoonlik verlief raak op ‘n ou  wat verlief is op die hoofmeise, maar die hoofmeisie is op iemand anders verlief en dan wil hy by die girl-next-door weet wat hom te doen staan om die meisie se hart te wen, terwyl die girl-next-door se hart bietjies-bietjies breek en sy dan maar later na ‘n ander dorp verhuis en hy haar NOOIT  agterna sit met ‘n fiets wat hy my ‘n ou tannie gesteel het in die proses om die girl-next-door se hart terug te wen nie)

Anyways, waar was ek?

Mnr Mooibene!

En toe ek my nou met die feite vergewis het, dat Mooibene nie vir my kyk nie, begin loer ek vir hom. Baie onderlangs en onopsigtelik, natuurlik!  Ek dink hy het die hots vir Graatjie-Vinnighardloop langs hom!!

Dis net so! En dis so hartseer, want sy is getroud en bring haar dogtertjie saam bootcamp toe. Baie onbedagsaam van haar! So in-his-face. Hoe moet die arme man nou voel?

Ek maak dit net-net deur bootcamp. Vir die strekoefening, het ons partners nodig, sê die instruktrise. En die partners moet aanmekaar vat (help het sy gesê, maar dit wat sy demonstreer het was meer soos vat, soos om aan mekaar se boude te druk!)

Mnr Mooibene begin loer weer in my rigting. Moenie vir my kyk nie, ou! Dis nou jou kans om aan haar boud te vat, moontlik die enigste een wat jy ooit gaan kry.  

Sjame, die arme man wil seker nie aan haar boud vat nie (natuurlik wil hy, maar hy weet dalk dis beter om dit nie te doen nie) Miskien moet ek in my medemenslike girl-next-door hoedanigheid die arme ou uithelp.

Toe hy weer vir my loer, loer ek maar terug en begin moed bymekaar skraap. Maar hoe ek ookal skraap, kry ek niks moed bymekaar nie. My moed het opgeraak!! Die girl-next-door is dood.

Die persoon in my wat alles sou opoffer om ander te help, is nie meer daar nie!!

Ek voel ‘n veer vir Mnr Mooibene se gevoel.  Ek is bang as daai man aan my boude begin vat, dat ek dalkies net vergeet dat ek niks met mans te doen wil hê nie. En dat ek hulle nie nodig het nie.

Ek het verander! Ek het bang geword. Nee, ek het slim geword? Ek weet nie.

En ek worry ook nie! Soms moet mens nie probeer analiseer hoe jy voel nie en net handel. My reptiel brein sê ek moet vlug.

Ek gryp my mat, spring op en gaan staan op die punt langs PinkHempie en sê vir haar in my nie-onderhandelbaar stem:

“Ons twee gaan partners wees met die strekkery!”

My swakste eienskap .....

Ek het ‘n hoogheilige vrees vir slange.

Dan het ek ‘n diep weggesteekde vrees vir onsuksesvol wees. Om te misluk. En dan is ek bang vir arm wees. Ek wil nooit weer so arm wees soos toe ek ‘n kind was nie. Ek wil nooit weer net een paar skoene besit nie. Om ooit weer so arm te wees, maak my bang (Ek seker dit sal ander vrouens ook bang maak. Net een paar skoene is ‘n tragedie.)

(Probleem is net, behalwe nou van die skoene, is ek nogals arm. Ok, ek het nouwel ‘n splinternuwe (baie cool) kar, en ja sommige mense sal dink ek is ondankbaar, maar ek kan myself verduidelik.
Ek het kon ‘n hele kar gebruik as ‘n deposito vir die kar, wat maak dat die paaiement glad nie so groot is nie. Plus, die vorige kar was ‘n gehate item wat ek van my eksman ontvang het en waarmee ek vir langer as twee jaar teen my sin moes rondry. Die splinternuwe kar, was dus ‘n noodsaaklike en nie noodwendig ‘n luukse nie. Arm mense het noodsaaklikhede, ryk mense het luukses.
Behalwe van my skoen-versameling (‘n noodsaaklikheid) en my kar, is ek dus ‘n arm meisie. ‘n Arm meisie met ‘n uitputtende en stresvolle beroep. Een waarvan ek nie hou nie)

Terug op die punt van vrees en swak eienskappe: my vrees vir arm en onsuksesvol wees, is presies wat my gedwing het om die boring, seker pad te neem. Om hard te werk en verhogings te kry (en bonusse) en seker te wees van ‘n salaris elke maand. Want ek en die onsekerheid van die toekoms is nie maats nie. I need to know things. I can’t  just go with the flow.
My vrese het my so verlam dat dit nou nog net swak eienskappe is.
Maar BaasKlaas het my nou bewys dat daar nog ‘n paar guarantees  in die lewe is behalwe ‘n salaris aan die einde van die maand – base is almal min of meer van dieselfde stoffasie gemaak. Dis net die patroon op die bekleedsel wat verskil.
Dit het my genoodsaak om bietjie anders na die lewe te kyk. Ek moet ophou bang wees en my vrese in die oë kyk. As mens nie probeer nie, sal jy nie weet nie. Soos my wyse Oupa gesê het, daar is een ding erger as om ‘n fout te maak, en dis net om algeheel NIKS te doen nie. (en ek val in die NIKS-doen kategorie)  
As my oupa van ‘n busdrywer, na akteur, na rykste man kon gaan, kan ek sekerlik ook. Ek weet ek het iets van hom in my, ek kan dit net voel. (ek wil ook mos nie die rykste vrou op die dorp wees nie, ek wil net gelukkig wees met skoene.)
Ek het te veel planne dat hulle net drome genoem kan word. As ek nie iets doen nie, sal ek altyd dink “ I have what it takes” maar ek sal dit nooit bewys nie. As ek nie iets doen nie, het ek klaar misluk.  Dan sal ek elke oggend wakker raak en dink – is dit nou dit? 
Ek is bly vir die mense wat oor niks dankbaar raak nie. Ek is bly vir die mense wat van agt tot vyf kan werk. Ek is bly vir die wat dink môre sal dit beter gaan.
Maar dis nie ek nie.  
Ek sal my planne en  my feite in orde moet kry…..

Ek gaan ophou bang wees..

Ek gaan al my moed bymekaar skraap…….. ..en dan gaan ek ‘n bank beroof en my hart loop soek.  

Die voël in die hok...

Ek het sover gekom om myself uit die skadevergoeding te praat.

Daar heers nou ‘n skynheilige vrede tussen my en BaasKlaas.  Die groetwoorde op sy laaste e-pos maak my nogsteeds boosaardig kwaad as ek net daaraan dink.

“ Ek is so bly ons kon die onsmaaklike besigheid agter ons sit. Ek hoop ons gaan nog saam oud word by die besigheid!”

Seriously? 

Jy het die onsmaaklikheid begin. En jy is klaar oud, wou ek terug tik (met my CAPS LOCK aan)

Die stof het dus gaan lê (en voel my ek daarmee saam), maar dis ook al.  Die skade is gedoen en niks sal my ooit hierdie les laat vergeet nie.

Ek moet myself dwing  om aan die lewe deel te neem.  En ek dink. Ek dink en ek dink.  Ek dink wat nou en waarheen?

Ek is groot gemaak - arm, eerlik, hardwerkend. Pa het geweet hy gaan ons nie deur universiteit kan sit nie. Ons is grootgemaak met die idee dat ons ons pad sal moet oopwerk as ons “êrens” wil kom.

Want ons wat die Nels is, moet êrens kom.  Ons is nie gemaak vir die normale nie. Ons is nie gemaak om in die middel rond te hang nie.  Heel bo of heel onder. (en heel onder is waar ons deesdae rondhang)  Alles of niks.

Oupa was die rykste man in die dorp, way back in the day. Pa het as ‘n rykmanskind grootgeraak.  Pa moes êrens vergeet het dat sy kinders ‘n arm man se kinders is, want hy’t ons met daai selfde rykmans attitude grootgemaak.

Pa is nie juis ‘n man wat geld praat, of groot bedrae noem om ‘n gesprek interresant te maak nie. Pa laat hom nie intimideer deur ryk of slim geleerde mense nie. Pa sê mense moet respek verdien. Met geld kan hulle dit nie koop nie, deur net ‘n BAAS te wees kan jy dit nie afdwing nie.

Pa het ons geleer jy buig voor niemand nie. Pa het ons geleer niemand is beter as ons nie.

Dis hoe ons Nels grootgemaak is. Arm, eerlik, hardwerkend, hardegat en onbuigbaar. Met ‘n wil en ‘n opinie van ons eie.

Pa het gesê mens verkoop nie jou hart vir geld nie. Ons is grootgemaak om vry te wees, vry van die wêreld en vry van mense.

En hier sit ek nou. Vasgevang soos ‘n voël in ‘n hok.

Sonder ‘n hart………

My beste eienskap

“Wat is my beste eienskap?”  (‘n vraag wat ek tot vervelens vir my familie gevra het as die minderwaardigheidskompleks sindroom van die middelkind wat ek is, by my kom spook)

“Jou eerlikheid, my kind” Ma se antwoord,  tot my groot teleurstelling. Eerlikheid is nie glamorous nie, eerlikheid is boring. 

Eerlikheid tel nie, sou ek sê. Eerlikheid bestaan nie meer nie. Ek was desperaat op soek na ‘n ander, beter eienskap. (soos positief wees, byvoorbeeld)

Dan sou Ma verduidelik dat juis omdat dit so ‘n rare ding deesdae is, almal dit gaan wil hê. Sy het dit soos ‘n gesogte, unieke verskynsel laat klink wat deure vir my kon oopmaak.

Eerlikheid is vandag die ding wat my laat sit waar ek sit. (en ek sit nie op ‘n goeie plek nie)

Eerlikheid, ironies genoeg, is dit oorsaak hoekom ek van agterbaksheid, kontrakbreuk ,onetiese gedrag en what-have-you-not beskuldig word.  My gunsteling gedeelte: gedreig word met regsaksies en skadevergoeding wat die bedrag van ‘n klein motorkarretjie beloop.

My rekord van meer as 3 jaar, my eerlikheid, het niks getel toe BaasKlaas toe diè besluit gekom het nie.

Die feit dat (terwyl ek deur ‘n egskeiding gegaan het), soms 4 uur in die oggend opgestaan het om te gaan werk (omdat ons under-staff was) het ook niks getel nie.

Considering the fact dat ek 2 maande gelede met ‘n major-depressive breakdown  gediagoneer is, sou menslike empatie ‘n welkome gerustelling gewees het.

(Dit is afterall hierdie bleddie job se skuld dat ek met depressie sit. As ek die tyd gehad het om soos ‘n normale mens my problem e te verwerk, sou ek nooit met depressie gesukkel het nie. Maar nee, toe stres ek my mos dood oor werk vir ‘n aap wat self nie ‘n duit omgee nie.)

Eerlikheid het dit alles aan my gedoen. Ek was so eerlik om vir BaasKLaas te sê dat ‘n kliënt my genader het om haar kwitansie-sorting in my privaat hoedanigheid te doen.

Jip, my dienskontrak sê ek mag nie werk in my privaathoedanigheid doen wat verband hou met my regte werk nie.

Nou hoekom sal ‘n slim mens soos ek dan so ‘n dom ding wil doen??

Eerstens – ek het vergeet van die klousule. Hoekom? Omdat ‘n kollga, privaat werk in haar persoonlikhoedanigheid doen. Hoekom ek ooit so stupid kon gewees het om te dink wat vir haar geld, geld vir my weet ek nie. Ek weet nie juis wat demokraties beteken nie, maar ek is seker ek kan dit in my defence gebruik. Gelykheid in regte?!  (haar boops is baaaaiiiieee groter as myne èn sy wys meer cleavage, natuurlik smaak sy ander voordele as ek!!)

Tweedens:  Aangesien ek hierdie kliënt reeds 2 jaar bedien het, alvorens ek vir BaasKlaas begin werk het, het my laat dink sy is MYNE! Weereens verkeerd, ek het haar vir BaasKlaas gegee, en sy in nou SYNE.

Diè dat BaasKlaas heel mal gegaan het en my begin dreig met skade vergoeding omdat ek sy precious kliënt afgerokkel het. (Smeagull is nie ‘n patch op Klaas nie, trust me!!)

Ek weet ‘n storie is soos hy vertel word, feite is slegs feite as dit in ‘n kontrak staan. Maar ek ken die waarheid wat in my hart geskrywe staan. En daar staan niks van oneties of agterbaks nie.

Ek dink vir die eerste keer in my lewe het ek Ma getroef. Eerlikheid is dalk ‘n goeie eienskap, maar dis pretty worthless in vandag se wêreld.

Om te sien hoe 3 jaar se harde werk in een oomblik van eerlikheid tot nul verklaar word, maak seer.

Ek hoop net my wraak op BaasKlaas maak hom nog seerder.

Want hiermee gaan hy nie wegkom nie.

Eendag gaan ek op hom neerkyk en sê…..

“Die blinde sambok is ‘n bliksem!!”